چند روز پیش رفتم نمایشگاه کتاب، گفتم حالا که با رفقا تا اینجا اومدیم کتاب جدید امیرخانی به نام "جانستان کابلستان" رو بخرم و مثل دفعات پیش از این ور و اون ور قرض و قوله نکنم. کتاب رو خریدم و از شانس خوب آقای امیرخانی تو غرفه بود و دادم یه امضا هم تنگ کتاب بزنه که زد. از اونجایی که چند تا خط کج و کوله رفع نیاز نمیکرد مجبور شدم خوم یه چند خطی رو از طرف آقا رضا به خودم تقدیم کنم . پس همینجا باید از امیرخانی تشکر کنم به خاطر تقدیمیه طولانی و باحالش اونم به اسم خودم، برای من (!)

حالا درباره کتاب:

این کتابم مثل باقی کتابهای امیرخانی نثر جذابی داره که تا آخر کتاب مارو به دنبال خودش میکشونه. با خوندن کتاب میفهمیم که جانستان کابلستان هم در راستای کتابهای قبلی نمایانگر یک تفکر انتقادی و همراه با نگاه نکته بینی به جهان اطرافه.

از همون اول که خوندنش رو شروع کردم دنبال این بودم که ببینم تو فصل انتخاباتیات چی میخواد بگه و چرا این چند وقت ساکت بوده. احتیاج نبود تا اون فصل صبر کنم فرار از نظر دادن در مورد انتخابات رو از همون اول کتاب توضیح داده بود (که مثل فرار از وجدان نشدنی بود.) تا جایی که بالای قله دماوند هم ولش نکرد.اینجای کتاب خیلی جذاب بود و یه جورایی علت سفر رو هم توضیح میداد. خلاصه برای من یکی که دانشجو هستم عجیب بود که چطور دانشجویی که هفته ای یک بار نظر سیاسیش تغییر می کنه میتونه (و باید) در مورد مسایل سیاسی نظر بده اما این آقا رضای ما نمیتونه و طبق گفته خودش کارش یه چیزه دیگه ایه و از این جور توجیهات. . .؟

یه کم که جلوتر رفتم با رسیدن به منطق جالبی که امیرخانی برای استفاده از آبپاش در کنترل تظاهرات میاره کلا نظرم تغییر کرد و گفتم بهتر شد این چند سال راجع به انتخابات چیزی نگفت. نه این که چرت و پرت گفته باشه درباره ی آبپاش ولی استدلالش به شدت آبکیه. . . فتامل . . .

به قول خودش   "در عین حال اینجور شخصیت‌ها به نشان محبوبیت‌شان و به دلیل تخصص‌شان به شدت مردمی هستند و قسمتی از حرف ایشان حرف مردم است و شنیدنی، شنیدنی‌تر از حرف هر مسئول و وکیل و وزیری اما قسمت سیاسی حرف‌شان اصالتا غیرتخصصی است."  اما اینجا یادش رفته که ما همون هرف غیر تخصصیشونم از هزارتا مثلا تخصصی بیشتر دوست داریم که این شامل خود آقای امیرخانی هم میشه.

اما تو فصل انتخاباتیات بالاخره با همون امیرخانی قدیم آشنا میشیم و تحلیل کلیش چیز خوبی از کار در اومده.

در مورد متن سفرنامه کتاب باید بگم که فوق العاده نگارش شده اما در مقایسه با امیرخانی(نه بقیه نویسنده ها) میشد که بهتر باشه. چند وقت پیش بود که چند صفحه در مورد سمپاد نوشته بود، برای من که سمپادی بودم فوق العاده بود (مثل همیشه) هر صفحه یک نکته جذاب بدور از زیاده گویی، به شدت خنده دار و گریه دار. این کتاب هم اگه خلاصه بشه چیزی کم نداره . تو همه احساسات ما رو همراه خودش میکنه چه تو اضطراب تاخیر هواپیما و چه تو خنده به دکتر تقلبی و  . . .

با همه این حرفا هنوزم هرچی از امیرخانی یا درباره امیرخانی ببینم سریع میخونم گویا متنش عجیب کش دارد.